Sevda sokağı

Yüzümüzü sulara bıraktık
hayallerimizi sıvası dökülmüş duvarlara
sardıkça yangınlar içimizi
yoksul bir yaşamın cenderesinde
yaralarımız üşüdü...
Önce miydi, sonra mıydı,
kar mıydı?
yağmur muydu?
bilemedik?
üşüdükçe içimize çöktü sis...

Hep sancısını çektik kahreden hayatın
ne giysek yakışmıyor hüzünden başka
eğilip bakmaya korktuğumuz,
sahipsiz mezarlara döndü içimiz.
her akşam tanımadığımız bir hicran
görmediğimiz bir ıstırap çaldı kapımızı...

Kalbimizi bir vefasız,
ömrümüzü bir hayırsız aldı
hayatın çıkmazında hep teselli aradık
buruk gülümsemeler dindirebilir mi hüznü ah! Can?
kime ne verebiliriz ki,
gönül mü?
ömür mü?
can mı?
mal mı?
yok, yok yüreğimizden başka servetimiz

Her baktığımız göz yuttu gönlümüzü
hançerini sapladı her tuttuğumuz el
hangi adaya sığınsak ihanet kokuyor.
nereye gidebiliriz ki ah! Can,
yüreğimizden başka
sokaklar çıkmaz sokak ömrümüzde,
kahretsin...

Çıktığımız her yolculukta
düştüğümüz her kalabalıkta
ıssız bir kıyıda üşüdü ömrümüz
yetim bir ruh, nemli gözlerle
her gece sarılıp bir hayale,
yalnızlığımızı alıp bastık bağrımıza...

kırgındık mevsimlerin koynunda, yaralıydık
acılarla yattık, acılarla kalktık,
bir ömür acılara acılar kattık
kurudu gözpınarlarımız,
karanlığı siper edip gözlerimize
yüreğimizle ağladık.

Kimsesiz bir çocuğun yüreğine çizip resimlerimizi
kayıp mezarlara gömdük,
yüzümüze siper ettiğimiz gülüşleri
ve yükleyip sevdalı bir kuşun kanadına anılarımızı
ardında el açıp aşka ve acıya ağladık...

Hep yüreğimizde saklı tuttuk sevgimizi,
gözlerimizde, yüzümüzün hüznünde saklı tuttuk...
gökyüzünü doldurup soluğumuza
isyanımızı kilometrelere zincirleyip
kayıp bir vadide idam ettik geçmişimizi...

Gidenler dönmedi ah! Can
solgun bir güz bahçesi renginde,
boynu bükülü gelincikler gibi kaldık
yaralı uçurumları birer birer koşarak
boş yere yollara baktık, türküler yaktık
kurudu gözpınarlarımız, yüreğimizle ağladık.

Yaralı bir ülkeyiz şimdi, terkedilmiş bir şehir
nehir nehir acılar damlıyor bedenimize
önümüzde dağ dağ uçurumlar
ardımızda ölümün ayak sesleri
nasılda acıyor hayatımız ahh! Can

Gurbet ki, kahreden yanımız
acılara gömdüğümüz isyanımız
derdimizi kime nasıl anlatırız,
kimimiz var ki,
lime lime yüreğimiz,
ilmik ilmik gözyaşlarımızdan başka…

Hasret ki, göçmen kuşların kanadında taşıdığı
gamdan bir dağ gibi oturmuş gözlerimize...
buruk gülümsemeler dindire bilir mi hüznü ah! Can?
kime ne anlatabiliriz ki,
ağızdan çıkan her söz yaralıyor yüreğimizi....

_________________ aş k,
her yanı olmak taş kınıydı kalpte …
_____________ ayrılık
sadece bir yanı olduğunu gördüğünde
__________ dönmekti bir baş ına
kendi nefes evine …
_________ ^^ ______________________

birazdan
hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaçlar
belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak,
terk edilmiş boş kuş yuvaları
birazdan
çekip sürükleyecek beni bilinmezliğin sisleri arasına yeniden yollar
birazdan “gitmek”
yine, yüzüme iki yanık karanfil kokusuyla sarılıp, öpecek
“kalmak” birazdan
sokağın kalbinde yapayalnız bir kumru
o hep öyle bir başına, üzgünce kanat çırpıp, duracak
ve ben, ılık ılık sızacağım, mutsuzluğumun kirpik kıyısından
damla damla, çisem çisem, serpilecek özlem
ve silinecek adım bir pencere camının buğusundan
kelimeler ağrılı
cümlelerde derin kan kaybı
ve ışıksız bir yıldız gibi, sevda akacak boşluğa
gözlerimde incecik bir bıçak izi ancak,
belki de geriye bir tek o kalacak
anlam, düşecek sonra
mana körleşecek
ve söz herşeyden yoksun,
tükenecek
ki tükensin
tükensin …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık …
unut,
gitsin …
*
birazdan
bir incinmiş tebessüm bırakacağım ilkin kendini affedenlerin baş ucuna
birazdan bir kumaş gibi yırtıp katlayacağım gülüşümden kalanı,
mendil olsun en çok kendine ağlayanlara
ve sırtımı verdiğim soğuk duvara az daha sokulacağım birazdan,
/hiç korkmadım, üzülmedim ki, sen hep varsın/
ve kör bir makas kesecek saçlarımı bir fotoğrafta
anılar dökülecek kucağıma ağır ağır
ve mevsimler kapatacak üzerlerini, üst üste kar taneleri gibi
buz tutacak bakışlarım,
erimeyecek
ve o şarkı hep aynı yerinde
tekrar tekrar yine “beni unutma” diyecek
içim burkulacak
acıyacak canım
ki acısın …
acısın varsın …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver …
artık
unut,
gitsin …
*
birazdan
koluma girecek ilk hayal kırıklığımın hatırası
birazdan ıhlamur çiçekleri
son bir kez daha süsleyecek üvey kalpler sokağını
ve yüreğimin suya anlattıkları tükenecek birazdan
gülüşler kiralıktı, geri verilecek
umutlarsa emanet
­­onlar devredilecek
ve kollarımda son bulacak bir gecenin daha sabah sancısı
ay ışığı unutkan, uğramamış olacak yine pencereme
uyku, gözlerime gücenecek
kalp, sönecek kendi alevinde eriyen mum
sevda, can verecek sessiz sedasız
aşk, meğerse sonluymuş
bitecek
ki bitsin
bitsin …
yaşanmayan her şey ölüme terk edilsin
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık
unut,
gitsin …
birazdan
hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaçlar belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak, terk edilmiş, boş, kuş yuvaları …

Bir düştün sen siyah elbisenle.
uyandım düştün.
Kanadın kanadı,
Sonra bir baktım ardından
Kanadım.

Kirpiğime battı damlalar.
Ağladım.

Koştum tutmak istedim
sözden ökselere tutuldum
Ağzımı açtım bağırmak için.
Boğuldum.

Iskaladı sesim kulaklarını
Uyusam dedim uyanmamacasına
Dalsam yeniden uykuya
Cam kırıklarını toplasam
Kanatsa da alsam yüreğime
Uyuyamadım.
Düştün sen
Ben kırıldım…

Geldim mutsuzlugumla
Yürek susuzlugumla
Koynuna al demiyom
Eşikte koyma beni








Koynunda yatır demem
Yeter bağışla beni
Aç ellerin gireyim
Sana ömrüm vereyim







Kuruyan dudaklarına
Nefesimi süreyim
Kuruyan dudaklarıma
Nefesini süreyim







Dağlara küs olur mu
Banara yas olur mu
İki can bir bedenken
Ayrı yatmak olur mu








İki yürek bir canken
Ayrı düşmek olur mu
Biliyorum suçluyum
Kentin kirli suyuyum
Sevmesini bilmiyorsam







Geçmişin sonucuyum
Aç kapıyı gireyim
Sana ömrüm vereyim
Kuruyan dudaklarına
Nefesimi süreyim
Kuruyan dudaklarıma
Nefesini süreyim