NEFESIMSIN

DAYANACAK YÜREK GETİRSİNLER
ÇARE BİR KIRIK MERDİVENDE
UMUT ACIYA TUTSAK
SANCI ÖZÜME SİNMİŞ GÜVE !...

ÖLÜM VARMIŞ CAN YATAĞIMA
ÇEKİLİYOR YEŞİL KOKUSU AĞIR AĞIR
KABRİM ŞU İNLEYEN DÖRT DUV AR
YÜKÜNE YENİLMİŞ HAMAL GİBİYİM !...

SONUMU BEKLEYEN DOSTLARA SORSAN
BU BAHAR NEREDE BIRAKIR BENİ
MAVİ SULARDA KÖPÜK KÖPÜK AKŞAM
ÇOKMUDUR BANA SABAHA ÇIKMAYAN GECE !...

KURTULSAM GÖZLERİNİZDEN DİYORUM
KIRILDI ÖMRÜME BİÇİLEN ZİNCİRLERİM
BU ZAMAN BU MEKANA SIĞMIYOR ARTIK
DELİNEN SİNEMDE DELİ GİBİYİM !...

YEDİ RENKTEN BİR GÜL UFKUMU SARDI
DAĞLARDAKİ MENEKŞELEREDE HABER EDİN AYRILIĞIMI
KUŞLARDA BİR KEZ KANAT ÇIRPSIN ADIMA
YAKIN ARTIK HAYAL IŞIKLARINI !...







İYİKİ VARSIN

Yalnızlık güzeldir belki..ama BAZEN… her zaman değil..

Bir dostun , bir yakının, bir canın varlığı insana güç verir her zaman..

bu destekle her acıyı , her sevinci daha rahat kaldırabiliriz..

Bence sevinç de keder de paylaşılmalı.. yapayalnız bir olaya ağladığınızda mı rahatlarsınız, bir dostun omuzunda mı?..

Bir mutluluğu yapayalnız yaşamaktan ne zevk alınır ki..

yapayalnız kahkahalar attığınızı düşünsenize..

inanın, dışardan gören biri, hakkınızda hiç iyi düşünmeyecektir..

ama onu paylaşacağınız birileri varsa

mutluluk o zaman hissedilendir..


İYİKİ VARSIN


Kocaman bir karışıklığın içine düştüğümde,

Doğrulardan da, yanlışlardan da vazgeçtiğimde...

Durduğumda, bir yere gitmediğimde

Ya da arkama dönüp bakmadığımda,

son sürat uzaklaştığımda...


Dört yanıma yüksek duvarlar örüp,

Ayaklarıma kalın zincirler bağladığımda,

Ya da duvarlarımı yıkıp boşluğa ağladığımda,

Soracak sorum, aradığım cevap varken,

Kımıldayacak gücüm olmadığında...


Öylece kalakaldığımda yani.

Öylece... Kalakaldığımda...

Körfez'den esen rüzgâra yüzümü vermek,

Marmara'yı uçurmak, billur yapıp savurmak

ve Mutlaka serinlemek gibidir bir dostla konuşmak.

Bu ne büyük bir nimettir...


Hani bir "geç”inize bakar, yanınızda olmak için.

Belki konuşmak, belki saatlerce susmak için.

" Var"dır. Bilirsiniz. "

iki eli kızıl kanda olsa" çıkıp gelecektir, eminsinizdir.

Bunu bildiğinizden hayat üstünüze, üstünüze geldiğinde,

Kirpi gibi dikenlerini çıkarmak,

kaplumbağa gibi kabuğuna çekilmek,

Ya da derin su balıkları gibi

En derinlerde bir kaya dibine gizlenmek yerine;

Dosta sığınır insan.

O yüzden "iyi ki varsın" dendiğinde,

Dudaklar değil, yürektir konuşan


Yüreğimden yüreğine giden yol güllerle bezeli soldurma o gülleri ey güzeller güzeli unuttum sanma sakın sevgimiz ezeli şimdi selamımı alsın dostların en güzeli...

Erkekler kalem gibidir... ne kadar ince gözükürlerse gözüksünler ham maddeleri ODUNDUR!!





BEN HAYATTAN SADECE BİR SEVGİ DAMLASI İSTEMİŞTİM. AMA O BANA BİR OKYANUS VERDİ VE BEN O OKYANUSTA BOĞULDUM .





Çocuk Yok karşında ANlatma Masal, Kurbağa Bekleme Olursun Sanal, Bizim Sevgimiz herzaman real, Delikanlı Gibi Seviyoruz Ağır Abileri izliyoruz








GÜN GELECEK DEVRAN DÖNECEK…
KAHBE FELEK BİZEDE GÜLECEK…
SEN Mİ VARDIN ŞİMDİYE DEK…
TEK TABANCADA YAŞAR BU YÜREK












Tek tesellim kadehler Başka birşey istemez Sarhoş etsin yeterki Rakı, şarap farketmez
HiÇ BiR SeVaP MuTLu EtMeDi BeNi SeNiNLe GiRDiĞiM GüNaHLaR KaDaR!..
Belki yeniden doğmayız ama her batan güneşlede batmayız biz Warsada kaderde kefene genç girmek, geri witesi bilmez bizdeki bu yürek.
Bira içerken araba kullanmayınız arabayı çarparsanız bira dökülür ziyan olur
Bizi Eskiler Tanır, Yéniler ôrnek alir, Tanımayanlar ise İbret Alır.
Ne Gİdene Dur Derİm Nede Gelene Gİt Gelecek Olan Yerİnİ,gİdecek Olan Yolunu Bulur..
Ne Kralİm Nede Kral Tanİrİm En Ala Kralİ Soytarİ Yaparİm…Alayiniz Tek Sira Olun ,
Kraliniz Bir Adim One Gelsİn!!!
Ne Gİdene Dur Derİm Nede Gelene Gİt Gelecek Olan Yerİnİ,gİdecek Olan Yolunu Bulur..
EtRaf ArTiSt Kaynıo Ama BılMıoLarqi Ben Bir YonetMenim İsteDiGiMe rol İsteDigime Yol Weririmm
Usturama Jileti Takarım.Gövdeme Derin FaçaLar Atarım İstersen KraL Ol Farketmez Senide Mermi Manyağı Yaparım














Erkekler kalem gibidir... ne kadar ince gözükürlerse gözüksünler ham maddeleri ODUNDUR!!!

Belki yeniden doğmayız ama her batan güneşlede batmayız biz Warsada kaderde kefene genç girmek, geri witesi bilmez bizdeki bu yürek

Distan güzelsin dediler

ama icimdeki aciyi bilemediler....

Cok gülüyorsun dediler

ama hergün agladigimi bilemediler.....

Hayati seviyorsun dediler

ama yasarken öldügümü BILEMEDILER

GEL DESEN, ENGELLER KESSE YOLUMU,
AŞAR DA GELİRİM BUNU BÖYLE BİL.
DOSTLUK DUYGUSUYLA İKİ KOLUMU,
ACAR DA GELİRİM BUNU BÖYLE BİL.

HER ZAMAN TERCİHİM DOSTUN DEĞERİ,
GÖNLÜMDE BAŞKADIR DOSTLUĞUN YERİ,
KOYSALAR ÖNÜME MÜCEVHERLERİ,
SACAR DA GELİRİM, BUNU BÖYLE BİL

SEVGİYLE VAROLUR EN GÜZEL HAYAT
YÜCELİR DUYGULAR SEVGİYLE KAT KAT
BİR KUŞ KANADIYLA TEK BİR MEYİL AT
UCAR DA GELİRİM BUNU BÖYLE BİL

HER TÜRLÜ CEFAYA RAZIYIM SENDEN
ESİRGEME YETER DOSTLUĞU BENDEN
GEC DESEN VALLÂHİ BU TATLI CANDAN
GECERDE GELİRİM BUNU BÖYLE BİL.
VURULACAK OLSAMDA.....

4 İŞLEM


Kendini kendinle topla
Herkes biliyor ki:

Herkes için her şey olamazsın
Her şeyi bir anda yapamazsın.
Her şeyi mükemmel yapamazsın.
Her şeyi herkesten iyi yapamazsın.
Sen de herkes gibi bir insansın.

Öyleyse:
En azından, birisi için önemli bir şey ol.
Bir anda sadece bir şey yap.
Bir şeyleri hep eksik bırakacağını hatırla.
Bir şeyi herkesten iyi yapmaya bak.
Böylece hiç kimsenin senin gibi olamadığını gör.
Herkesin herkes gibi olmaya çalıştığı yerde,
sen sen ol, böylece herkesten daha iyi ol.

Kendini kendinden çıkar

Çok uzaklara gitmeye gerek yok. Yaşın kaç ise, bir o kadar rakamı yaşından çıkar ki geriye sıfır kalsın.
Hayata başladığın güne git.
Doğduğun gün ağzından çıkan ilk çığlığı hatırla. Şu anda yaşadığın şehirde bir günde yüzlerce, binlerce bebek doğuyor.
Hepsi de bir çığlıkla karışıyorlar hayata.
Kendine bir sor; onların doğması ne kadar umurunda?
Ne kadar önemsiyorsun uğramadığın bir yerde, tanımadığın bir kadının tanımadığın/tanımayacağın bir bebeği doğurmasını?
Doğduğu gün işte sen de böylesine umursanmaz biriydin.

Şükür ki yanı başında annen baban vardı da, dünyaya ilk acemi bakışlarına şefkatli bakışlarıyla karşılık verdiler.
Elinden tuttular, ninni söylediler, büyüttüler, beslediler seni.
Seni önemli kılan onların sevgisiydi.
O sıralar seni ne Nike tanıyordu, ne Coca-Cola önemsiyordu, ne de LCW düşünüyordu.
Seni önemeyenler, üstünde hiçbir şey olmadığı halde önemsiyordu seni.
Seni sadece sen olduğun için seviyorlardı.

İstersen doğduğun günden biraz daha geriye gidelim. Birkaç ay daha geriye..
O zamanlar annenin karnında karanlıklar içindeydin.
Sadece onun fark ettiği, onun hissettiği biriydin. Oracıkta kala kalsaydın ya da hiç çıkamasaydın, kimse önemsemeyecekti seni.
Bildiğin bütün markalar seni hesaba katmadan satmaya devam edecekti, sevdiğin bütün reklamlar seni düşünmeden oynayıp duracaktı.

Bir de şöyle düşün: Sen içerideyken henüz gözlerin tamamlanmamıştı; gözlerinin olmadığını gören, gözlerinin olması gerektiğini düşünen, gözlerini olması gerektiği gibi olması gereken yere koyan ne annendi, ne babandı, ne de kendindin.
Sana sorulmuş olsaydı, henüz ışığı bile tanımadığın için gözlerine ihtiyacın olmadığını söylerdin.
Sana sorulmuş olsaydı, henüz yolları, bahçeleri, kaldırımları, vitrinleri görmediğin için ayaklarıma gerek yok derdin.
Belki ellerini bile istemeyecektin.
Belki yüzünü bile gereksiz görecektin.

Şimdi bir düşün seni önemli kılan, gözlerinin önüne taktığın gözlük mü, ayaklarına geçirdiğin ayakkabı mı, ellerine taktığın eldiven mi, boynuna doladığın atkı mı?

Birkaç ay daha geriye gidelim.
Henüz iki hücreden ibaretsin.
Annen bile farkında değil varlığının.
İki hücre hâlâ daha nasıl olduğunu anlayamadığımız bir hızla, olağanüstü bir düzenle çoğalıp ayrışmasaydı da, anne rahminden düşüverseydin kimse fark etmeyecekti seni, kimsenin fark ettiği biri olmayacaktın.
Hatta, bir adın bile olmayacaktı.

Hiç doğmasaydın, şu an aramızdan eksik olacaktın. Ama eksikliğini bile fark etmeyecektik. .........şimdi burada olsaydı! bile diyemeyecekti annen baban ve sınıf arkadaşların.
Çünkü olmayacaktın ve olmadığın için de olmadığın fark edilmeyecekti.
Örneğin ......... seni ne kadar özledim! diyen bir arkadaşın olmayacaktı.
Çünkü hepten eksik olduğun için arkadaşın eksikliğini çekmeyecekti.

Senin anlayacağın hiç var olmamak ölmekten beterdir.
Öldüğünde hiç olmazsa, ardın sıra ağlayanların olur, eksikliğini çekenler olur, özleyenlerin olur. Ama hiç yaşamadığında, hesaba katılmazsın, sözün bile edilmez.

İşte şimdi hesabını yeniden yap; kendini kendinden çıkar.
Geriye sıfır kaldığında, yani sen adı bile olmayan bir hücre topluluğu olduğunda seni önemseyen kim olabilir?
Tanıdıkların içinde öyle biri var mı?
Sevdiklerin arasında seni hiç yokken seven biri var mı?
Örneğin, yüzün ortada bile değilken yüzünü özleyen biri var mı?

Nasıl olabilir ki?
Seni en çok sevenler bile seni sen varolduğun için sevdi. Şimdi sen, seni sen yokken bile seven birini düşünmek istemez misin?
Seni sen var olduğun içen sevenleri hatırladığın kadar, seni sevdiği için var edeni hatırlamak istemez misin?

Kendini kendinle çarp

Bu sabah aynaya bir bak. Bakalım kimi göreceksin.
Elbette yeryüzündeki bütün insanlara benzeyen bir insan yüzü. Kaşları, gözleri, yüzü, burnu, kulakları, saçları ile sen de herkes gibi bir insansın.
Ama aynada herhangi bir insanı görüyor değilsin. Kendini görüyorsun.
Tümüyle sana özel, sadece senin için yaratılmış bir yüz görüyorsun.
Yani senin yüzün gibi başka bir yüz yok.
Onun için yüzüne bakanlar seni, sadece seni görüyorlar.
Seni tanıyanlar yüzünden tanır, sevenler yüzünü sever. Herkese benzeyen birini değil.
Bütün zamanlarda, senin yüzün gibi bir yüz olmadı, senin yüzün gibi bir yüz olmayacak.

Şimdi tekrar düşün.
Sen, en azından yüzüne bakarak anlayabileceğin gibi, seni yaratan için bir tanesin, biriciksin, çok özelsin.
Aynaya bakıp yüzünü gördüğünde, hep bunu hatırla.

Sen hayran olduğun birilerine benzediğin için önemli değilsin.

Sen şarkılarını severek dinlediğin şarkıcı gibi konuştuğun için özel değilsin.

Sen giydiğin ayakkabı sayesinde, tuttuğun takımın başarıları yüzünden, tişörtünün üzerinde yazan marka için biricik değilsin.

Sen, sadece Sen olduğun için önemlisin.
Seni biricik, bi tanecik ve özel olarak yaratan, yaşatan bir Yaratıcı seni önemsediği için önemlisin.

Kendini kendine böl

Etrafına bir bak.
Ne kadar çok insan ne kadar çok şey peşinde koşuyor.
Çok para, çok mal, çok yer, çok iş, çok yemek, çok araba, çok tatil, çok çok Ne kadar telaşla yaşıyorlar.
Herkesin çok acelesi var, çok telaş içindeler, çok koşturuyorlar, hep bir yerlere yetişmek istiyorlar.
Durup kalsalar kaybedecekler sanki.. Koşturmasalar ellerindekileri düşürecekler gibi.

Şimdi bir de kendine bak.
En çok ne mutlu ediyor seni?
Kimler sana gerçek dostluk yüzü gösteriyor?
Kaç sahici arkadaşın var?
Kaç sırdaşın var?
Çok az şey mutlu ediyor seni. Dostların pek az. Arkadaşlarının ve sırdaşlarının sayısı bir elin parmağını geçmiyor.
Bazen sadece nefes almak seni mutlu etmeye yetiyor.
Özlediğin bir dostunu görmek, özlediğin bir sahilde yürümek, sevdiğin bir yiyeceği yemek, sevdiğinin iki gözünün içine içine bakmak mutlu ediyor seni.
Hepsi az şeyler.. Çok az şeyler

Şimdi geri dön.
Dur ve yeniden bak.
Meydanlarda koşturan insanların aradıklarını bir düşün.
Merdivenleri telaş içinde tırmanan, otoyolları son hızla tüketen kalabalıkların neyin peşinde olduğunu düşünmeye çalış.
Aslında onların çoğu senin çoktan bulduğun çok az şeyin peşinde.
Ama çok koşturdukları için bir türlü durup kendilerine soramıyorlar.
Yazık ki aradıklarını sandıkları şeyi bulduklarında da tanımayacaklar.

Sen senin için önemlisin.
Biricik olduğun için önemlisin.
Kendini başkalarıyla kıyaslamayı bırak.
Kendini kendinle kıyasla.

Kendini başkalarının yaşadıkları ile tanımlamak yerine kendi yaşamınla tanımla.
İçinde başkasının plağı çalmasın.
Kendi sesinle konuş.
Kendi yüzünle bak hayata.
Kendini önemli bilerek yürü sokaklarda.

Nefes alıp verebildiğin için, güneşe çıplak gözle bakabildiğin için, rüzgârı hissedebildiğin için mühimsin.
Yaratıldığın için önemlisin.
Kendini kendine bölersen, eline tam tamına bir 1 geçecek.
Ne yarımsın, ne eksiksin, ne de kimselerin seni tamamlamasına ihtiyacın var. Sen mühimsin.

Herkesin biraz faili olduğu meçhul bir cinayetti yüreğim...
Olay yeri incelemesi için gelen dedektifler
parmak izlerinin kime ait olduğunu anlayamamıştı...


O kadar çoktu ki cinayetimin failleri...
O kadar çoktu ki üzerime yağan kurşunlar...
O kadar kan akmıştı ki canımdan…
O kadar çoktu ki canımdan can alanlar !!!


Üstlenen olmamıştı cinayetimi...
Sahip çıkan da… Hiçbir masal kahramanı o yüreğe sahip değildi…
Cesedimi teşhis etmek için morga çağırılanlar tanımadıklarını söylediler
o soğuk yüzlü kadın cesedini…


Timsah gözyaşları bile dökemeden ardımdan arkalarını dönüp gitmişlerdi koşarak…
Yüzleşmeye cesaretleri var mıydı ki… Ne benimle ne de kendileriyle…
Muhasebe yapacak vicdanları da yoktu onların…
Kendilerince verilecek hesapları da…


Ben ise…


Gözleri açık soğuk cesedimle ve buz kesmiş yüreğimle manşetlerdeydim artık...


Herkesin biraz faili olduğu meçhul bir cinayet olarak!!!